به یاد معدنچیان جان‌باخته و ضرورت مبارزه برای ایمنی در محل کار

اول ماه مه، روز جهانی کارگر، به یاد کسانی بایستیم که در طول سال گذشته در محل کار جان خود را از دست دادند؛ قربانیانی خاموش که در سایه‌ی بی‌توجهی به ایمنی، نبود امکانات حفاظتی و بی‌حقوقی مطلق، جان‌شان را در راه تأمین معیشت از دست دادند.

در سال گذشته، کارگران بسیاری در ایران در جریان «حوادث کاری» کشته شدند؛ فجایعی که دیگر نمی‌توان آن‌ها را صرفاً اتفاقاتی پیش‌بینی‌ناپذیر دانست. یکی از تلخ‌ترین این وقایع، فاجعه مرگبار معدن زغال‌سنگ طبس بود که در آن، در پی انفجار و ریزش گسترده، ۵۲ معدنچی جان خود را از دست دادند؛ فاجعه‌ای که یکی از بزرگترین سانحه معدنی ثبت شده در تاریخ ایران شناخته می‌شود.

افزون بر این، فاجعه معدن «جواهر زغال» دامغان نیز در فروردین امسال، بار دیگر زنگ خطر وضعیت فاجعه‌بار معادن کشور را به صدا درآورد؛ جایی که هفت کارگر ـ شامل چند کارگر مهاجر افغان ـ به دلیل نشت گاز و فقدان اکسیژن در تونلی متروکه جان خود را از دست دادند. این نمونه‌ها تنها گوشه‌ای از واقعیت گسترده‌ی حوادث محیط‌های کار در ایران هستند که سالانه جان صدها کارگر را می‌گیرند و هزاران نفر دیگر را مصدوم و از کار افتاده می‌کنند.

این فجایع نه به خاطر اشتباه فردی کارگران، بلکه ناشی از نبود نظارت واقعی، بی‌توجهی به ایمنی، و فرسودگی ساختارهای نظارتی رخ می‌دهند؛ ساختاری که جان کارگر را در برابر سودآوری بی‌حد و حصر سرمایه‌داران قربانی می‌کند.

اول ماه مه روز جهانی کارگر فرصتی است تا در اتحاد با کارگران سراسر جهان صدای اعتراض خود را به وضعیت موجود و مبارزه متحد برای تامین بهداشت و ایمنی محیط کار، برخورداری از بیمه‌های اجتماعی همه‌شمول، و حق ایجاد تشکل‌های مستقل، بلند کنیم .تجربه‌ به روشنی نشان داده که بدون وجود نهادهای مستقل کارگری، بدون فشار مداوم برای الزام کارفرمایان به رعایت اصول ایمنی و بهداشت، و بدون نظارت مستمر و مردمی بر محیط‌های کار، فجایعی مشابه طبس و دامغان تکرار خواهند شد.

روز جهانی کارگر، نه روز تجلیل رسمی و فرمایشی، که روز یادآوری ضرورت این مبارزه است؛ مبارزه‌ای برای حفاظت از جان، کرامت و آینده‌ی کارگران.

یاد تمام کارگرانی که در سال گذشته در محل کار جان خود را از دست دادند گرامی باد.
یادآوری نام آن‌ها، تعهد ما به ادامه‌ی راه مبارزه برای حقوق کارگران است.

صدای فدائی