انقلاب یا اصلاحات !

انتصخاباتِ! ریاست جمهوری، با پایین ترین آمار مشارکت مردمی از ابتدای روی کار آمدن جمهوری اسلامی همراه بود. این یعنی بی اعتمادی جمعیت بسیار بالایی از مردم نسبت به هرگونه تغییر و حرکت مثبت و یا درصدد اصلاح حقیقی. تمام سناریوهای رژیم برای بالا بردن میزان حضور مردم در پای صندوق ها، همچون فیلمنامه های صدا و سیمای حکومتی، آبکی، تکراری، خسته کننده و غیرجذاب بود! پخش ساعت ها برنامه در دستگاه دروغ پراکنی دولتی، نه تنها مردم را به این مضحکه نیاورد، بلکه بیش از پیش آنها را مصمم تر نمود تا بر تصمیمشان مبنی بر عدم مشارکت،پایبند بمانند. اما با تمام این ها و با وجود همه ی موفقیت عظیمی که ملت در این کارزار در مقابل حاکمیت بدست آورد، طبق معمول عده ای نیز بودند که همچنان در گرداب پروپاگاندای رژیم غوطه ور شدند و در دو گانه ی کاذبِ جلیلی-پزشکیان، جلیلی را ضد قهرمان و پزشکیان را ابرقهرمان دانستند! برای همین هم نه تنها پای صندوق ها رفتند و به پزشکیان رای دادند بلکه با افتخار از این عمل متهورانه و انقلابی خویش دفاع نمودند! ایجاد دوگانه ی کاذب در انتخابات حکومتهای دیکتاتوری همچون جمهوری اسلامی، مورد جدیدی نیست؛ در سال ۷۶،بسیاری برای رای نیاوردن ناطق نوریِ عمامه سفید،خاتمیِ عمامه سیاه را انتخاب کردند تا به حرمت سید اولاد پیغمبری او، شاید کمتر اوضاع بد شود! بعد تر دوگانه ی موسوی-احمدی نژاد، را بوجود آوردند تا بازهم مشارکت بالا برود و بسیاری از ترس غول بی شاخ و دمی به نام محمود احمدی نژادی، به نخست وزیر سابق حکومت رای دادند، هرچند در نهایت همین غول بی شاخ ودم بود که سکان اجرایی کشور را بدست گرفت.

جدیدترین نمونه ی پیش از جلیلی-پزشکیان هم، روحانی-رییسی بود که باز انتخاب را به رنگبندی لباس آخوندها محدود میکرد و باز بسیاری برای فرار از رییسی به روحانی پناه آوردند! اما بازگردیم به اینکه چرا بسیاری به گمان خود با رای دادن به پزشکیان دست به انقلابی ملی-میهنی و حتی خلقی زده اند؟! به عقیده ی بیشتر آنها، تغییر رژیم از طریق به خیابان آمدن، تظاهرات و مبارزه غیرممکن و یا بسیار هزینه بر است، از این رو باید راهی منطقی تر، سهل الوصول تر و ارزان تر را امتحان نمود و این همان تغییر از درون حاکمیت است! برخی دیگر نیز این اقدام را مبارزه با حکومت و نوعی دست رد به سینه ی نظام میدانند که ما با نامزد دست نشانده ی تو(سعید جلیلی)کاری نداریم و با نامزد خلقی و مردمی(مسعود پزشکیان)بیعت میکنیم! پاسخ حکومت اما به هر دو گروه یکسان است، پوزخند و رضایت! پوزخند بابت سادگی و رضایت از حضور پای صندوق ها با وجود تمام مصائب و گرفتاری های رژیم! این مهم را نباید فراموش کرد که اگر برای اصلاح رای میدهیم و معتقدیم وضع موجود مذموم است و قطعا باید تغییر یابد، باید بدانیم رفرمیست ها حتی اگر واقعا بخواهند تغییری ایجاد کنند و واقعا راهی هم برای این تغییر وجود داشته باشد(که هیچ یک از این دو شرط در چارچوب نظام جمهوری اسلامی وجود ندارد!)در نهایت و در بهترین حالت، مجموعه ای از اصلاحات پیاده سازی خواهد شد اما در چارچوب نظام فعلی! بنابراین اصلاحات هرچقدر هم زیاد و وسیع باشد نمیتواند منجر به انقلاب شود و این تنها انقلاب است که میتواند اصلاحات گسترده، کلان و بنیادین را برنامه ریزی، ایجاد و اجرا کند. بدیهی است هر انقلابی هزینه هایی خواهد داشت، هزینه هایی قطعا گزاف و گرانبها اما برای رهایی و برای تغییر حقیقی میتوان‌و باید به این مسیر قدم نهاد…

حسام کریمی   – تیر 1304