“شکنجه های رنگی!”

شکنجه از دیرباز، ترفندی بوده برای اعتراف گیری، تنبیه و یا ارعاب شخص یا شخصی ثالث. ابتدایی ترین و قدیمی ترین روشهای شکنجه که هنوز هم پر استفاده ترینِ آن است، آسیب زدن جسمی و کتک زدن فیزیکی است. مشت و لگد، تازیانه زدن و ضربه به نقاط حساس بدن همواره در اکثر شکنجه ها استفاده میشوند. روشهای دیگری نیز وجود دارند، از جمله قطع کردن یا بُریدن قسمتی از اعضای بدن همچون انگشتان دست یا پا، سوزاندن بخشی از بدن، خفگی مصنوعی، تجاوز و … اما فشار مجامع بین المللی، حقوق بشری ها، نهادهای کنشگر و نیز قدرت گرفتن رسانه ها و امپراطوری خبررسانی باعث شده تا روشهای شکنجه در طول زمان تغییراتی پیدا کرده و روشهای نوین تری ابداع شود. چرا که آثار شکنجه ی فیزیکی تا مدتها و گاهی برای همیشه قابل رویت اند و این خود مدرکی است بر جنایت سیستم حاکمه!

شکنجه ی سفید که از آن بعنوان شکنجه ی روحی یا شکنجه ی نرم نیز یاد میشود یکی از کثیف ترین و غیرانسانی ترین این روشهاست. شکنجه ای که در آن از آسیب رساندن های فیزیکی و جسمی خبری نیست اما روانِ شخص به شدت آسیب دیده و گاهی صدمات جبران ناپذیری به فرد شکنجه شده وارد میشود. معمولا شکنجه ی سفید را زمانی انجام میدهند که فرد تنها و در سلول انفرادیست. برخی زندانیان به سفید و روشن بودن محیط سلولِ انفرادی برای این نوع خاص از شکنجه اشاره کرده اند. این شکنجه با مدت زمانهای طولانی در انفرادی ماندن آغاز میشود. فرد در تمام این مدت از هرگونه ارتباط با جهان بیرون، از جمله با خانواده و سایر زندانیان منع میشود. تنهایی و سکوت کم کم
روی روان شخص زندانی اثر گذاشته و او را به اصطلاح نرم یا آماده ی شکنجه
ی اصلی میکند. خبرهای کذب و دروغهایی که اگر در حالت عادی به شخص گفته شود
بسیار دور از ذهن بنظرش خواهد آمد حالا باورپذیر تر و گاهی حتمی بنظر میرسد. دستگیری سایر اعضای خانواده، تجاوز به همسر، خواهر، مادر، فرزندان و سایر نزدیکان رایج ترین دروغهایی است که به افراد محبوس و تحت شکنجه ی سفید گفته میشود. بسیاری از زندانیان به پخش شدن صدای فرزند یا همسرشان در سلول اشاره کرده اند و معتقدند این پخش صدا با تکرارهای بیشمار همراه بوده به نحوی که گاهی یک جمله چندین ساعت تکرار میشده و شنیدن آن به حدی برای فرد تحت شکنجه دردناک و عذاب آور بوده که باعث خودزنی یا ضربات سهمگین به دیوارهای سلول شده.

صدای ضبط و پخش شده معمولا با ترس، لرزش صدا و اضطرابِ گوینده همراه بوده و معمولا جملات کوتاهی در تایید آن چیزی است که شکنجه گر میگوید. مثلا: فرد گوینده که از عزیزانِ شخصِ تحتِ شکنجه است از یورش ماموران به منزل میگوید. یا کتک زدن فرزند و همسر فرد. قطع ارتباط ادامه دارد، شخص از هرگونه بیرون رفتن از سلول، داشتن یا خواندن کتاب، روزنامه، استفاده از تلفن و دسترسی به وکیل محروم است و شکنجه گر مدام خبرهای اکثرا دروغش را ادامه میدهد: پدرت سرطان گرفته، مادرت وضعت را فهمیده و سکته کرده، خواهرت در بیمارستان بستری است، برادرت در سلول مجاور زیر شکنجه است، همسرت را وادار به رابطه جنسی کرده ایم و…ایزوله کردن محیطی که شخص در آن محبوس است، و دور کردن او از تمام آنچه بیرون است، باعث کاهش قدرت تجزیه و تحلیل او در لحظه و نیز اضطراب و ترس و گاهی تیک های عصبی در دراز مدت میشود. زنان شکنجه شده به این روش گاهی از وجود یک حیوان موذی در سلولشان خبر داده اند. به این صورت که یک یا چند موش را در سلول آنها رها کرده و زندانی بدون هیچگونه وسیله ی دفاعی (از جمله
دمپایی، لباس، کفش) مجبور بوده ساعتها و گاهی روزها وجود آن حیوان را در یک
قدمی خودش تحمل کند!برخی زنان زندانی به کیسه های پر از سوسکی اشاره کرده
اند که شکنجه گر آنها را مجبور میکرده دست یا پایشان را در آن کیسه فرو کنند و بعد درِ کیسه را گره زده و میبستند! توهین به اعتقادات و نزدیکان، آماده سازی ساختگی برای اجرای حکم اعدام، انوع و اقسام تهدید، پخش صداهای ترسناک، قوی و ضعیف کردن نور اتاق، حبس در اتاقهای کاملا تاریک، پخش اخبار کذب از طریق بلندگوهای سلول و بسیاری ترفندهای کثیف دیگر همه و همه باعث میشود شخص، عذاب روانی دردناکی را متحمل شود؛ عذابی که گاهی تا پایان عمر آثارش باقی خواهد ماند!