اعتراضات و اعتصابات علیه احکام اعدام

اعدام به‌عنوان ابزاری برای سرکوب جامعه در ایران، در ماه‌های اخیر ابعاد نگران‌کننده‌ای پیدا کرده است. تنها در دی‌ماه، بیش از ۱۱۰ زندانی اعدام شدند و تعداد کل اعدام‌ها در سال ۱۴۰۳ تاکنون به ۹۵۰ نفر رسیده است. این آمار نشان‌دهنده سیاست هدفمند حاکمیت برای ایجاد ترس و خاموش کردن اعتراضات اجتماعی است.
در پی صدور احکام اعدام برای زندانیان سیاسی همچون پخشان عزیزی و وریشه مرادی، احزاب، سازمان‌ها و نیروهای سیاسی کردستان فراخوانی برای اعتصاب عمومی در روز چهارشنبه سوم بهمن ۱۴۰۳ صادر کرده‌اند. این فراخوان از مردم کردستان درخواست کرده است که با هدف اعتراض به احکام اعدام و نشان دادن اتحاد و قدرت جامعه، تمامی بازارها، محیط‌های کاری و مراکز آموزشی را تعطیل کنند. هدف اصلی این حرکت، لغو فوری احکام اعدام و جلوگیری از اعدام زندانیان است.
فعالین مدنی اکثر شهرهای کردستان با پخش تراکت و فراخوان از اعتصابات سراسری کردستان حمایت و تاکید کرده اند که، چهارشنبە ٣بهمن‌ماە ۱۴۰۳ بە فراخوان اعتصاب می پیوندند.

مقاومت در برابر سرکوب و حمایت از کارزار «نه به اعدام»

با وجود افزایش سرکوب‌ها، جامعه و زندانیان همچنان در برابر خشونت حکومت مقاومت کرده‌اند. کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که در ابتدا به شکل محدودی آغاز شده بود، اکنون به ۳۴ زندان گسترش یافته است. حمایت‌های گسترده‌ای از این کارزار در داخل و خارج از کشور صورت گرفته است. از جمله:
• حمایت تشکل‌های صنفی معلمان: ۱۱ تشکل صنفی معلمان از استان‌های مختلف، با وجود فشارهای امنیتی، از این کارزار حمایت کرده‌اند و شعارهای «نه به اعدام» را در تجمعات هفتگی خود مطرح کرده‌اند.
• فعالیت خانواده‌های دادخواه: خانواده‌های دادخواه در شهرهای مختلف نیز به این اعتراضات پیوسته و علیه احکام اعدام فعالیت کرده‌اند.

جمعی از زندانیان بند زنان اوین نیز همبستگی خود را با اعتصاب عمومی مردم کردستان اعلام کرده‌اند. به گفته گلرخ ایرایی، این زندانیان هم‌زمان با پنجاه‌ودومین هفته از کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، روزهای سه‌شنبه دوم بهمن و چهارشنبه سوم بهمن در اعتصاب غذا خواهند بود.

اعتصابات و اعتراضات گسترده در سراسر کشور، به‌ویژه در کردستان، نشان‌دهنده افزایش آگاهی و اتحاد مردم علیه سیاست‌های سرکوب‌گرایانه حکومت است. اعتصاب عمومی در کردستان و گسترش حمایت‌ها در سراسر کشور، پیامی قوی علیه احکام اعدام و سرکوب‌های سیستماتیک به حاکمیت ارسال می‌کند و نشان می‌دهد که مقاومت در برابر این اقدامات همچنان ادامه دارد.