شورای تعیین حداقل دستمزد یا ستاد برده داران

ایران یکی از نقاط جهان است که همواره به بهشت سرمایه داران و کسب ثروت به هر طریق ممکن معروف شده ، این معروفیت به مدد رژیم به غایت ارتجاعی و فاسد جمهوری اسلامی حاصل شده که تمام قد کمر همت خدمت به سرمایه داران و چپاولگران را بسته و باید معترف شد در این چهار دهه در انجام این رسالت خود هیچ کوتاهی و تعللی نداشته است . طبقه کارگر و مسائل مربوط به آن از مهمترین و مبرمترین معضلات و دغدغه دائمی سرمایه داران است و جمهوری اسلامی که ”محمدش ” بر دستان کارگر بوسه میزد !! در این سالها این معضل را به گونه حل کرده که مورد رشک دیگر دول سرمایه داری قرار گرفته ، ابتدا کوشید با تغییر عناوین کارگر و سرمایه دار به کارپرداز و کارپذیر در قانون کار مفهومی غیر طبقاتی ابداع کند و رفته رفته با رواج دادن و حمایت از قرار دادهای موقت کار و حتی ارتقاء دادن آن به قرار دادهای سفید امضاء و هفتگی شرایطی برده وار را بر مناسبات مابین کارگر و سرمایه دار برقرار کرد به دنبال خارج کردن کارگاههای زیر ده نفر از شمول قانون کار و مقابله با اتحادیه ها و سندیکاها و هر گونه تشکل صنفی و سرکوب وحشیانه هر اعتراض حق طلبانه صنفی کارگران ، عملا بهشت برین وعده داده شده را برای سرمایه داران فراهم کرده است . شورای تعیین حداقل دستمزد یکی دیگر از خوش رقصیهایی است که  رژیم بر پا کرده و در پایان هر سال با مقرر کردن حداقلی ناچیز تحت عنوان دستمزد  شرایطی را فراهم میکند که پیشاپیش هر گونه اعتراضی برای افزایش دستمزد عملا غیر قانونی و غیر قابل پذیرش قلمداد میشود و شایسته مقابله و سرکوب . این شورای که مرکب از نماینده کارفرما و نماینده دولت ( که خود یکی از کارفرماهای بزرگ است ) و نماینده کارگران ( که از نهادهای مورد تأیید وزارت کار تعیین میشود )، در اصل ستادی برای سازماندهی و قانونمند کردن برده داری مدرن است ، با توجه به این جمله بی شرمانه ”محمد رضا تاجیک ”– عضو کمیته مزد  شورای عالی کار – که گفته { در بررسی هزینه های یک خانوار کارگری حداقل هزینه ها را در نظر گرفته ایم یعنی هزینه هایی که مورد نیاز است تا بتوانند زنده بماند } یعنی خود رژیم به خوبی میداند مبلغی که به عنوان حداقل دستمزد مشخص میشود صرفا میتواند کارگر و خانواده اش را زنده نگاه دارد آنهم به این خاطر تا بتوانند دوباره در چرخه باز تولید سود قرار گیرند . با همین نقل قول به خوبی میتوان به ماهیت ضد کارگری و ضد انسانی رژیم واقف شد . ماهیت پلیدی که در طی این چند دهه همواره کمونیستها به کرات به هر طریق ممکن بیان کرده اند ولیکن همچنین، علیرغم اظهرمن الشمس بودن، همواره عده ای که بعضا خود را کمونیست مینامند تلاش کرده اند با توهم آفرینی نسبت به رژیم و ایجاد امید برای تامین تقاضاهای صنفی توسط رژیم، پتانسیل اعتراضات کارگری را کاهش داده و با متوقف کردن آن در حد خواسته های  صنفی خرد، مهار کنند . خواسته هایی مانند  افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار، بیمه های اجتماعی ، وووو که عملا نه تنها هیچ کدام در طی این سالها به نتیجه نرسیده بلکه اکنون در حد اعتراض برای عدم دریافت مزد تعیین شده روزانه تنزل یافته و کارگران به خاطر تقاضا برای دریافت دستمزدشان شلاق میخورند و به زندان میروند  ولی همچنان عده ای جیره خوار یقه سفید دغدغه حفظ امنیت رژیم و مصون داشتن آن از آتش خشم و کین کارگران را دارند . علیرغم آنکه منابع دولتی خط فقر را معادل ده و نیم میلیون تومان اعلام کرده اند ، شورای تعیین حداقل دستمزد بعد از جلسات طولانی با محسوب کردن همه ضمایم از جمله حق مسکن و حق اولاد و سنوات و … با افزایش 39 درصدی، وقیحانه حداقل حقوق را معادل 4111417 تومان اعلام کرده، در حالی که اغلب کارگاهها و کارخانجات با بستن قرار دادهای هفتگی و ماهیانه با کارگران عملا از پرداخت حقوق جانبی منظور شده شانه خالی میکنند و همین حداقل دستمزد تعیین شده هم نصیب کارگران نمیشود. در این وضعیت اسفبار اقتصادی که کارگران با آن دست به گریبانند که حتی درآمدشان کفاف چند قرص نان را نمیدهد عده ای با داشتن درآمدهای نجومی و حمایتهای همه جانبه رژیم ، زندگی اشرافی و لاکچری پیشه کرده اند ، در این شرایط که رژیم به هیچ چیزی جز بقاء خودش و کسب پول به هر طریق ممکن فکر نمیکند ، در شرایطی که با وجود این رژیم هیچ کورسوی امیدی برای بهتر شدن این وضعیت و یا ایجاد شرایطی حداقل قابل تحملتر وجود ندارد و بر عکس روزهای و ماههای اسفبارتر و سختری انتظار توده ها را میکشد ، چه باید کرد ؟ آیا به جز ادامه همین تجمعات و طرح چند خواسته ساده و ابتدایی که همواره در طی این سالها نه تنها نتیجه ای به بار نیاورده بلکه با سرکوب و زندان کارگران مواجه شده راهی وجود ندارد ؟   

مسعود موسوی