سرکوب فرودستان، اخراج مهاجرین: دو روی یک سکه ارتجاع

در حالی‌که افغانستان تحت سلطه‌ی رژیمی واپس‌گرا و زن‌ستیز چون طالبان به ورطه‌ی فقر، سرکوب، گرسنگی و مهاجرت اجباری فروغلتیده و میلیون‌ها نفر در پی نجات از جهنم بنیادگرایی، آوارگی را برگزیده‌اند، جمهوری اسلامی در اقدامی سازمان‌یافته و گسترده، تصمیم به اخراج بیش از دو میلیون نفر از پناهجویان و مهاجران افغانستانی و افغانستانی‌تبار گرفته است. این تصمیم که با اسم رمز «ساماندهی» و «مدیریت جمعیت» اعلام شده، در واقع ادامه‌ی سیاست‌های پناه‌جوستیزانه‌ای‌ست که طی چند دهه‌ی اخیر با شدت و ضعف دنبال شده، اما این‌بار ابعادی بی‌سابقه به خود گرفته است: هدف قراردادن کسانی که حتی مدارک رسمی چون برگه‌ی سرشماری دارند، به‌ویژه زنان، کودکان، و کارگرانی که در حاشیه‌ی جامعه، با پایین‌ترین دستمزدها و بدون حقوق ابتدایی، در بدترین شرایط کاری استثمار می‌شوند.

در ایران، مهاجران افغانستانی سال‌هاست که نه‌فقط نیروی کار ارزان، بلکه سوژه‌های همیشگی توهین، تحقیر و طرد بوده‌اند؛ از ممنوعیت ورود به برخی شهرها و اماکن عمومی تا بهره‌کشی بی‌رحمانه در ساخت‌وساز و کشاورزی. با این حال، جمهوری اسلامی با دمیدن در شیپور ناسیونالیسم و نژادپرستی، کوشیده است این وضعیت را نه‌تنها توجیه، بلکه به ابزاری برای تحریک احساسات توده‌های تحت ستم و استثمار بدل کند.

سیاست مهاجرستیزی رژیم اسلامی، نه یک تصمیم منفرد، بلکه بخشی از منظومه‌ی سرکوبگرانه‌ی آن در قبال طبقه‌ی کارگر و فعالان جنبش‌های اجتماعی است. همان‌طور که کارگران معترض، معلمان عدالت‌خواه، زنان مبارز و دانشجویان آزادی‌طلب را سرکوب می‌کند، اکنون با توسل به شعارهای عوام‌فریبانه و راسیستی، مهاجران را به دشمن بدل می‌سازد تا در سایه‌ی این انحراف‌سازی، بحران‌های اقتصادی و اجتماعی خود را بپوشاند و ارعاب را گسترش دهد.

رفتار راسیستی و مهاجرستیزانه‌ی حکومت، تلاشی رقت‌انگیز و فاشیستی برای بهره‌برداری از فقر، ناآگاهی و تعصبات کور بخشی از جامعه است. نباید اجازه داد که این فریبکاری پیش برود. همبستگی با مهاجران، بخشی جدایی‌ناپذیر از مبارزه با استبداد و حاکمیت ارتجاعی‌ست. فراموش نکنیم: هر حمله‌ای به مهاجران، ضربه‌ای دیگر به طبقه‌ی کارگر و به آرمان آزادی و برابری‌ست.

از همه‌ی نیروهای مترقی، نهادهای مستقل، رسانه‌های  آلترناتیو و افراد آگاه می‌خواهیم که علیه این فاجعه‌ی انسانی بایستند، و این سیاست نژادپرستانه و ضد انسانی را با صدایی رسا محکوم و با گام‌های عملی اجازه ‌پیش‌برد سیاست‌های نژادپرستی و‌تفرقه‌انداز طبقه حاکم را ندهیم.

حمله به مهاجران افغانستانی، نه حمله‌ای جداگانه، که بخشی از همان سیاستی‌ست که اعتصاب کارگران را سرکوب می‌کند، معلمان معترض را به زندان می‌اندازد، و دانشجویان آزادی‌خواه را اخراج می‌کند. سرنوشت ما به هم گره خورده است. مبارزه علیه تبعیض نژادی، بخشی جدایی‌ناپذیر از مبارزه‌ برای آزادی، برابری و عدالت است.

در چنین شرایطی، تنها پاسخ مؤثر، همبستگی طبقاتی‌ست؛ همبستگی‌ای که نه از موضع ترحم، بلکه از آگاهی به منافع مشترک و دشمن مشترک برمی‌خیزد. همان ساختاری که کارگر ایرانی را به خاک سیاه نشانده، کارگر افغانستانی را بی‌حقوق و بی‌پناه ساخته است. در برابر، ناسیونالیسم و نژادپرستی دولتی، تنها راه، اتحاد است: اتحاد ستمدیدگان، اتحاد کارگران، اتحاد کسانی که چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیرهایشان.

امروز، ایستادن در کنار مهاجران افغانستانی، دفاع از انسانیت است؛ دفاع از آینده‌ای‌ست که در آن دیگر هیچ‌کس، به‌خاطر رنگ پوست، محل تولد یا لهجه‌اش، طرد و تبعیض نمی‌شود. این مبارزه، مبارزه‌ی همه‌ی ماست.

صدای فدائی