مبارزه‌ی طبقاتی، موتور تاریخ و تنها امید آینده

«موتور تاریخ، مبارزه‌ی طبقاتی است.» — کارل مارکس

در جهانی که فقر، بهره‌کشی، و جنگ‌های بی‌پایان روزبه‌روز ژرف‌تر می‌شوند، این گفته‌ی مارکس نه فقط یک تحلیل تاریخی، بلکه پاسخی راهبردی به وضعیت امروز جهان است. در دل این نظام که بر ستم و انباشت سرمایه بنا شده، اگر استثمارشوندگان نجنگند، ستمگران هرگز از موقعیت و امتیازات خود دست نمی‌کشند.

تاریخ، گواهی است بر این حقیقت ساده اما بنیادین: هیچ دستاوردی بدون مبارزه به دست نیامده است. هیچ حقی، هیچ نانی، هیچ لحظه‌ای از آسایش، بدون مقاومت و خون‌بهای کارگران و فرودستان ممکن نبوده است. روز جهانی کارگر، اول ماه مه، خود نتیجه‌ی چنین مبارزه‌ای است؛ خاطره‌ای از آن‌جا که کارگران شیکاگو برای هشت ساعت کار در روز، جان دادند تا جهانیان به یاد داشته باشند که رهایی، با تسلیم و سازش حاصل نمی‌شود، بلکه با ایستادگی.

اما امروز، با فروپاشی بسیاری از دستاوردهای گذشته، طبقه‌ی سرمایه‌دار بار دیگر افسار گسیخته، سطح استثمار و ستم را افزایش داده است. از کارخانه‌ها تا مزارع، از پلتفرم‌های دیجیتال تا میدان‌های جنگ، ماشین سرمایه‌داری در حال بلعیدن انسان، طبیعت و آینده است. جنگ‌های امپریالیستی از اوکراین تا فلسطین، از فلسطیندتا سودان و یمن، ویرانی‌های زیست‌محیطی، گسترش فقر و گرسنگی، همه نشانه‌هایی‌اند از جهانی که بر مدار سود، نه بر مدار زندگی، می‌چرخد.

در چنین شرایطی، طبقه‌ی کارگر و فرودستان نه تنها برای نا، کار، مسکن  و آزادی بلکه برای کرامت انسانی، آینده‌ی نسل‌ها، و حتی بقاء یک سیاره‌ی قابل زیست باید بجنگند. مارکس هشدار داده بود که سرمایه‌داری گرایش به تخریب دارد؛ و اگر سدی در برابر آن ساخته نشود، نه تنها انسان، که حیات خود زمین را نابود خواهد کرد.

رهایی اما ممکن است. و این رهایی، از طریق سازمان‌یابی و سازمان‌دهی آگاهانه، وحدت طبقاتی، و پیوند با دیگر نیروهای آزادی‌خواه به‌دست می‌آید. همان‌طور که مارکس نوشت:

«کارگران چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیرهایشان، و جهانی برای به دست آوردن.»

اکنون زمان آن است که این زنجیرها را بشناسیم، با همبستگی در سطح کشوری، منطقه‌ای و بین‌المللی از آن‌ها عبور کنیم، و جهانی نو بسازیم. جهانی که در آن، انسان‌ها نه ابزار سود، بلکه صاحبان سرنوشت خویش باشند.

صدای فدائی