سایت فدائی، ارگان رسمی سازمان اتحاد فدائیان کمونیست
نیروهای نیابتی و شرکت‌های غربی: سودجویی به قیمت جان انسان‌ها در‌کنگو
جمهوری دموکراتیک کنگو طی دهه‌های اخیر شاهد بحران‌های انسانی شدید و بی‌پایانی بوده است که در سطح جهانی به طرز وحشتناکی سانسور و به‌حاشیه رانده شده است. این کشور، که به خاطر منابع طبیعی غنی‌اش شهرت دارد، تبدیل به میدان جنگی برای شرکت‌های چندملیتی و کشورهای صنعتی شده است که با استفاده از نیروهای نیابتی، برای کنترل این منابع با ارزش شنیع‌ترین جنایت را مرتکب می‌شوند. این بهره‌برداری بی‌رحمانه و غیرانسانی نه تنها موجب تخریب زیربنای اجتماعی و اقتصادی کنگو شده است، بلکه به طور مستقیم به افزایش خشونت‌ها و جنانایات گسترده به‌ویژه علیه زنان، منجر شده است.
در کنگو، شبه‌نظامیان M23 به عنوان یکی از گروه‌های مسلح اصلی که از هیچ‌گونه جنایتی برای تسلط بر معادن غنی و‌متاطق بیشتر این کشور ابایی ندارند. این گروه، که اغلب اعضای آن سابقاً در ارتش رواندا خدمت کرده‌اند، به شدت مورد حمایت رژیم‌های دست‌نشانده و کشورهای غربی قرار دارند که به دنبال دسترسی به معادن غنی کنگو، از جمله کلتان و کبالت، هستند. این معادن برای تولید فناوری‌های مدرن، از جمله گوشی‌های هوشمند و باتری‌های لیتیومی، بسیار حیاتی و ارزشمند هستند. شرکت‌های چندملیتی، با آگاهی کامل از وضعیت انسانی فاجعه‌بار و بهره‌برداری غیرقانونی از این منابع، همچنان به تامین مالی و حمایت از نیروهای جنایتکار در کنگو ادامه می‌دهند تا منافع خود را حفظ کنند و منابع این کشور را غارت کنند.
در این میان، یکی از بزرگترین و نادیده گرفته‌شده‌ترین جنایات، استفاده سیستماتیک از خشونت جنسی به عنوان ابزار جنگی است. در کنگو، تجاوز جنسی نه تنها برای ترساندن و ساکت کردن زنان به کار می‌رود، بلکه به عنوان سلاحی برای کنترل و ایجاد وحشت نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. گزارش‌ها حاکی از آن است که بیش از یک میلیون زن در جریان این منازعات به طور سیستماتیک مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. این تجاوزات نه تنها جنایاتی فردی نیستند، بلکه بخشی از یک استراتژی گسترده‌تر برای تسلط بر مناطق و منابع طبیعی کنگو می‌باشند.
زنانی که از این خشونت‌ها فرار کرده و به اردوگاه‌های پناهندگان در پناه برده‌اند، وضعیت بسیار سختی را تجربه می‌کنند. این زنان، که به دنبال امنیت و حفاظت از خود و خانواده‌هایشان به این اردوگاه‌ها روی آورده‌اند، در شرایط غیرانسانی زندگی می‌کنند و از امنیت کافی برخوردار نیستند. آنها نه تنها با کمبودهای شدید غذایی و بهداشتی روبرو هستند، بلکه همچنان در معرض خطر تجاوز و سوءاستفاده قرار دارند. یکی از پناهندگان در ویدئویی از وضعیت اردوگاه‌های پناهندگان کنگو می‌گوید:
“راهزنان M23 ما را می‌کشند و حتی ما را تکه تکه می‌کنند. اینجا در کمپ‌های پناهندگان غذا، دارو و آب وجود ندارد، زنان رنج زیادی می‌کشند، آنها برای غذا با مردان می‌خوابند. وقتی می‌رویم هیزم بگیریم، راهزن‌ها به ما حمله می‌کنند و به ما تجاوز می‌کنند.”
با وجود این توحش عریان، جامعه بین‌المللی و مالکان صنعت حقوق بشری بحران انسانی کنگو را نادیده می‌گیرد. علت این چشم‌پوشی به خاطر ارزش منابع طبیعی کنگو برای کشورهای صنعتی و شرکت‌های چندملیتی است که بر توجه به وضعیت انسانی و حقوق زنان ارجحیت دارد. این بی‌توجهی و انفعال جامعه بین‌المللی در مواجهه با جنایات گسترده علیه بشریت در کنگو نه تنها نشان‌دهنده نفاق و دورویی سیاست‌های جهانی است، بلکه به وضوح بیانگر این حقیقت تلخ است که در جهان امروز، زیر سطله نظام سرمایه‌داری، منافع اقتصادی و دسترسی به منابع طبیعی از حقوق و کرامت انسانی مهم‌تر تلقی می‌شوند.