سایت فدائی، ارگان رسمی سازمان اتحاد فدائیان کمونیست
جنگ، تحریم، سرکوب: صلح تنها در گرو سازمانیابی است
صبح امروز 23 خرداد ماه 1404حملات سراسری و سازمان‌یافته‌ی اسرائیل به زیرساخت‌های نظامی، هسته‌ای و مخابراتی ایران آغازشد و همچنان ادامه دارد. با حملات موشکی متقابل رژیم جمهوری اسلامی به شهرهای اسرائیل عملا آتش یک جنگ ویرانگر دیگری در منطقه شعله ور شده است.
حمله رژیم صهیونیستی اسرائیل به ایران که با هماهنگی آشکار ایالات متحده و حمایت علنی سه دولت اروپایی صورت گرفت، تنها پایان عملی مذاکرات هسته‌ای نیست؛ بلکه گام نهایی در پروژه‌ای از پیش طراحی‌شده برای کشاندن منطقه به پرتگاه جنگی ویرانگر است. تصویب قطعنامه در شورای حکام علیه برنامه هسته‌ای ایران، بلافاصله پس از پنج دور مذاکرات بی‌حاصل با آمریکا، تنها یک «نقاب دیپلماتیک» بود برای مشروعیت‌بخشی به حمله‌ای که از پیش مورد توافق قرار گرفته بود.
در چنین لحظه‌ای، نمی‌توان به تحلیل‌های محافظه‌کارانه یا امیدهای موهوم دل بست. جنگ آغاز شده است، و همان‌گونه که در نخستین ساعات مشخص شد، اولین قربانیان آن مردم غیرنظامی‌اند، مردمی که نه در تصمیم‌گیری‌های سیاست هسته‌ای نقشی داشته‌اند و نه در فرمول‌بندی پاسخ‌های نظامی، اما همیشه هدف تحریم، سانسور، فقر وسرکوب بوده و اکنون نیز بمباران میشوند.
ساختار حاکم بر جمهوری اسلامی، که طی دو دهه‌ی گذشته برنامه‌ی هسته‌ای را ابزاری برای کسب امتیاز سیاسی، توجیه سرکوب داخلی و فراهم‌کردن زمینه‌ی تحریم‌های ویرانگر قرار داده، اکنون ناتوان‌تر از آن است که حتی از سرداران خود در برابر تروریسم دولتی اسرائیل محافظت کند، چه رسد به توده های زحمتکش به جان آمده ای که دشمن اصلی آن محسوب میشوند.
این پروژه، به بهانه تامین” استقلال و امنیت ملی “، تنها بهانه‌ای برای تشدید استثمار انزوا، تحریم، سرکوب، فساد، تبعیض و سرپوش گذاشتن بر ناتوانی جمهوری اسلامی در پاسخ به مطالبات اجتماعی بوده است. امروز، با حمله به نطنز و احتمال پخش مواد رادیواکتیو، با هدف قرار گرفتن زیرساخت‌های شهری در ده‌ها استان، و با تهدید روزافزون علیه امنیت شهروندان، نتیجه‌ی این سیاست‌ها به‌روشنی قابل مشاهده است.
حکومتِ فاقد مشروعیت، در پی انتقام از مردم
بستن اینترنت، تهدید به سرکوب فعالان ضدجنگ، امنیتی‌کردن زندان‌ها و تشدید جو خفقان در فضای عمومی، نشانه‌هایی است از تصمیم حاکمیت برای انتقام‌گیری از مردمی است که هیچ سهمی در بحران کنونی نداشته‌اند. تهاجم خارجی و ترور سرداران سپاه بهانه‌ای تازه شده برای سرکوب داخلی و تشدید فضای پلیسی. رژیمی که فاقد پشتیبانی اجتماعی است، همواره دشمن اصلی خود را نه در مرزهای جغرافیایی، بلکه در خیابان‌ها، دانشگاه‌ها، کارخانه‌ها، و خانه‌های شهروندان جست‌وجو می‌کند.
در این شرایط، هرگونه موضع‌گیری علیه حمله‌ی نظامی سازه‌ی فاشیستی اسرائیل، که باید بی‌تردید و بی‌قیدوشرط محکوم شود، تنها زمانی معنا و اعتبار واقعی دارد که با مرزبندی صریح با جمهوری اسلامی، سلطنت‌طلبان، مجاهدین خلق و ناسیونالیست‌های جنگ‌طلب همراه باشد. کسانی که از تل‌آویو و واشنگتن تا شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره‌ای برای بمباران ایران کف بر دهان آورده‌اند، به‌همان اندازه دشمن مردم‌اند که رژیم سرکوبگر حاکم.
پاسخ واقعی، نه حمایت از یکی علیه دیگری، بلکه تلاش برای سازمانیابی و متحد شدن در یک جبهه‌ی چپ انقلابی برای تداوم مبارزه سازمانیافته و هدفمند است که نه در توهم اصلاح رژیم، نه در امید به دخالت خارجی، بلکه در توان سازمان‌یافته‌ی توده‌های مردم تحت ستم و استثمار برای تعیین سرنوشت خود ریشه دارد.
از انفعال به ابتکار
در غیاب یک حزب انقلابی با ریشه‌های واقعی در طبقه‌ی کارگر، نیروی اجتماعی پراکنده‌ی کنونی به خودی خود به سازمان تبدیل نخواهد شد. اما این واقعیت، نباید بهانه‌ای برای انفعال باشد. ا وظیفه‌ی نیروهای چپ، سوسیالیست و ضدسرمایه‌داری در لحظه‌ی بحرانی کنونی آن است که ابتکار عمل رادر محیط کار و زیست به‌دست گیرند، با پرهیز از سکتاریسم و رقابت‌های فرسایشی، گام‌های نخست برای اتحاد در یک جبهه‌ی چپ انقلابی گسترده و همبسته را بردارند.
پایان دادن به جنگ و کشتار و ستم وسرکوب، تنها در گرو سازمانیابی توده‌هاست
در جهانی که نظم سرمایه‌داری پیوسته در حال تولید جنگ، تبعیض، فقر و آوارگی است، صلح نه یک شعار اخلاقی، بلکه نتیجه‌ی نبرد سیاسی و طبقاتی برای شکستن ساختارهای مبتنی بر ستم واستثمار سرمایه داری و سلطه و خشونت است. امروز، این نبرد در ایران، در غزه، و در سراسر جهان به‌هم گره خورده است. از همین‌رو، پیوند مبارزه برای آزادی و عدالت اجتماعی در ایران با همبستگی جهانی علیه امپریالیسم و صهیونیسم، بخشی از روند بازسازی امید سوسیالیستی و آلترناتیو انقلابی در مقیاسی منطقه‌ای است.
اکنون زمان آن است که با صراحت بگوییم:
نه به جنگ، نه به رژیم؛
نه به تحریم، نه به مداخله‌ی خارجی؛
نه به سرکوب، نه به سکوت
آری به مبارزه طبقاتی و انقلاب اجتماعی
پرتوان باد سازمانیابی توده های مردم برای دگرگونی ریشه‌ای
سازمان اتحاد فدائیان کمونیست
22 خرداد 1404