خون امیرمحمد خالقی، نماد فروپاشی امنیت شهری و اولویت‌های سرکوبگرانه حاکمیت

قتل امیرمحمد خالقی، دانشجوی ۱۹ ساله دانشگاه تهران، در یک حادثه زورگیری، بار دیگر ضعف ساختاری امنیت شهری و بی‌توجهی نهادهای مسئول به دانشجویان را آشکار کرد. این قتل که در حوالی کوی دانشگاه رخ داد، موجی از اعتراضات دانشجویی را برانگیخت. دانشجویان در تجمعات خود نه‌تنها به این قتل، بلکه به بی‌کفایتی مسئولان در تأمین امنیت و تمرکز آنان بر سرکوب اعتراضات به‌جای رفع مشکلات اساسی اشاره کردند.

در تجمعی که روز شنبه ۲۷ بهمن مقابل کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران برگزار شد، دانشجویان خواستار تأمین امنیت بیشتر در محوطه دانشگاه و خوابگاه‌ها شدند. اما پاسخ حاکمیت، همان بود که همیشه بوده است: سرکوب، بازداشت و خشونت علیه دانشجویان معترض. در این تجمع، چند دانشجو از سوی نیروهای امنیتی مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و چهار نفر بازداشت شدند، که با فشار دانشجویان، ساعاتی بعد آزاد شدند.

واکنش مسئولان به اعتراضات دانشجویان به قتل امیر محمد، صرفاً در حد وعده‌های همیشگی باقی ماند. حسین سیمایی صراف، وزیر علوم، از نصب چند دوربین و کیوسک امنیتی خبر داد، اما این اقدامات نمادین در برابر عمق بحران امنیتی برای دانشجویان، چیزی جز فرافکنی به نظر نمی‌رسد. در مقابل، دانشجویان این اقدامات را کافی ندانسته و تأکید کرده‌اند که ناامنی خیابان‌ها و خوابگاه‌ها، نتیجه سیاست‌هایی است که اولویت آن، کنترل جامعه و سرکوب اعتراضات است، نه تأمین امنیت مردم.

قتل امیرمحمد خالقی نه یک حادثه است و نه یک استثنا. این خون ریخته‌شده، نمادی از فروپاشی امنیت شهری در سایه حکومتی است که به جای محافظت از دانشجویان، اولویت خود را بر کنترل و سرکوب آنان گذاشته است. نیروهای امنیتی که با دقت تمام هر تجمع دانشجویی را سرکوب می‌کنند، چرا در محافظت از جان یک دانشجو در برابر زورگیران این‌چنین ناتوانند؟ چرا دوربین‌هایی که برای رصد اعتراضات دانشجویان به کار گرفته می‌شوند، برای تأمین امنیت آنان کاربردی ندارند؟

در حالی که دانشجویان به جرم حق‌خواهی سرکوب می‌شوند، در خیابان‌های ناامن قربانی می‌شوند. خونی که بر زمین ریخته، سندی بر بی‌مسئولیتی حاکمیتی است که امنیت را نه برای شهروندان، بلکه برای بقای خود می‌خواهد.