کارگران در هند بار دیگر حماسه آفریدند، اعتصاب میلیون ها کارگر و کشاورز هندی

ده‌ها میلیون کارگر و کشاورز در سراسر هند در یک اعتصاب سراسری و پر شکوهِ دو روزه، در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه ۲۸ و ۲۹ مارس ۲۰۲۲ علیه سیاست‌های نئولیبرالی دولت راست افراطی به رهبری ناریندرا مودی حزب بهاراتیا جاناتا (BJP) شرکت کردند و خدمات  مربوط به بانکداری، حمل و نقل، راه آهن و برق  در بیشتر‌نقاط هند تحت تاثیر این اعتصاب قرار گرفت.

با وجود اینکه پیش‌تر بسیاری از کارگران از سوی  دولت و مدیران شرکت ها برای شرکت در این اعتصاب تهدید به اخراج شده بودند اما کارگران در اکثر نقاط هند ، از آسام در شمال شرقی و پنجاب در شمال غربی، تا تلانگانا و آندرا پرادش در جنوب، میلیون‌ها کارگر در بخش های صنعتی و خدماتی از جمله حمل‌ونقل جاده‌ای و شهری ، فولاد، نفت، زغال سنگ، تولید برق، خدمات پستی و مخابراتی و  بهداشت عمومی در این اعتصاب شرکت کردند.

این اعتصاب با فراخوان اتحادیه‌های کارگری عمده این کشور و به ویژه تشکل‌های نزدیک به احزاب چپ و کمونیست، از جمله CITU و AITUC و INTUC برگزار شد.

اتحادیه‌ها بعد از ناکامی مذاکرات با وزیر دارایی هند و رد کردن پیشنهاد دولت  برای افزایش حداقل حقوق کارگران غیر ماهر از 95 دلار به 136 دلار در ماه خواستار این شدند که دولت سیاست‌های «ضد مردمی، ضد کارگری و ضد ملی» خود را کنار بگذارد و منشور 12 ماده‌ای خواسته‌های کارگران را اجرا کند.  برخی از این خواسته ها  عبارتند از توقف خصوصی‌سازی منابع و دارایی‌های ملی و خدمات دولتی، لغو اصلاحات ضد کارگری در قانون کار و منع اعتصاب در صنایع دفاعی ، گسترش بیمه و تامین اجتماعی همگانی و توقف موقتی‌سازی نیروی کار، توقف تمامی خصوصی سازی ها و لغو  طرح دولت BJP برای واگذاری مدیریت بیشتر شبکه ریلی و بزرگراهی کشور و سایر زیرساخت ها به شرکت های  بزرگ، استخدام کارگرانِ قراردادی؛  و افزایش حق بیمه برای ده‌ها میلیون بیکار که تحت «ضمانت اشتغال روستایی» دولت (MNREGA) بیکار و یا کار و درآمد  ضعیفی دارند.

اعتصابات این دو روز حمایت بسیاری از کارگران شرکت‌های دولتی که هدف خصوصی‌سازی هستند، را نیز همراه داشت.  بر اساس سیاست جدید دولت خصوصی سازی، به جز تعداد معدودی از شرکت های بخش دولتی در «بخش های استراتژیک» بیشتر شرکت ها به بخش خصوصی واگذار می شوند .

این اعتصاب، فرایند استخراج  شرکت دولتی زغال سنگ هند را فلج کرد.  به گفته مقامات اتحادیه، معدنچیان و کارگران جانبی به طور دسته جمعی در سراسر کمربند زغال سنگ که از جارکند، چاتیسگر و مادهیا پرادش عبور می کند به اعتصاب پیوستند.

کارگران در بخش های پالایش نفت و نیرو و در بسیاری از بنادر با حاضر نشدن در محیط کار حمایت خود را از اعتصاب اعلام کردند.  به عنوان مثال، بندر در توتیکورین، تامیل نادو، به مدت دو روز فلج شد، زیرا تمام 500 کارگر دائمی و 750 کارگر قراردادی که مستقیماً در بندر کار می کردند و  1000 کارگر در شرکت‌های مختلف کشتیرانی خصوصی در این بندر دست از کار کشیدند.

کارگران در برخی نقاط از جمله  بنگال غربی و تامیل نادو، خطوط ریلی را مسدود کردند.

خدمات بانک های دولتی در سراسر کشور در روز دوشنبه و سه شنبه به شدت مختل شد.  بسیاری از کارگران شاغل در شرکت‌های بیمه دولتی نیز از کار را تعطیل کردند.

میلیون‌ها نفر از ASHA (خدمات بهداشتی جامعه روستایی)، آنگانوادی (مراقبت از کودکان روستایی) و کارکنان غذای میان روز مدارس نیز به اعتصاب پیوستند.  این کارگران عمدتاً زن حتی حداقل دستمزد را هم دریافت نمی کنند، اگرچه بسیاری از آنها در خط مقدم مبارزه با همه گیری کووید-19 بوده اند.

در تامیل نادو، کارگران بخش خصوصی نیزدست به اعتصاب کامل زدند و در آسام و بنگال غربی، تولید در مزارع چای فلج شد.

با این حال، در برخی از بخش های  صنعتی بزرگ، مانند مجموعه وسیع کارخانه‌ها در گورگان-منسار در حومه دهلی، اتحادیه‌ها در برابر تهدیدات کارفرمایان کوتاه آمدند و به نام «صلح صنعتی» بخشی از کارگران دوشنبه و سه‌شنبه به محل کار خود مراجعه کردند اما در بسیاری از کارخانه‌ها در کمربند صنعتی اوراگادام-سریپرومبودور در نزدیکی چنای، بسیاری از کارگران شاغل در کارخانه‌های خودروسازی، از جمله هیوندای، تایرهای K، آپولو، یاماها و کاسموس،  در تظاهرات و بستن جاده‌ها شرکت کردند.

این اعتصاب دو روزه همچنین از حمایت و شرکت دهقانان و کارگران بخش کشاورزی برخوردار بود و کارگران صنایع کشت و کشاورزی در بسیاری از نقاط کشور  در این اعتصاب شرکت چشم گیری داشتند.

ماه نوامبر پارسال پس از یک سال اعتراضات سازمان‌یافته زحمتکشان دولت این کشور ، وادار شد ۳ مصوبه نئولیبرالی را لغو کند، اما بسیاری دیگر از مطالبات معترضان هنوز پاسخی نگرفته است.