برای پیروزی راهی جزجنگیدن باقی نمانده است

بهاردل افروز امسال مصادف است با بحران «ویروس کرونا» وبحرانهای ریز ودرشت دیگری که ازپیش موجودند ویا بزودی ازراه خواهند رسید.

سال 98 باتمام بحرانها وکشمشکهای طبقاتی واجتماعی وسیاسی اش سپری شد، بدون اینکه به هیچکدام ازآنها پاسخی درخور داشته باشدو اینک کشان کشان بارخود را به سال 99 وامینهد.

همانطورکه گذشت ودیدیم، سال گذشته هیچکدام ازوعده های حاکمیت و تلاشهای ملت به جائی نرسید .ازهمان آغاز سال 98 بحران اقتصادی چهارنعل تاخته است، تحریمهای اقتصادی امپریالیسم آمریکا بر دامنه بحران ساختاری اقتصاد ایران افزوده و آنرا عمیق ترکرده است، تورم ، بیکاری، تعرض به حقوق ومعیشت توده های رنج وکا، ناهنجاریهای اجتماعی، فساد گسترده دولتی، رانت خواری، دزدی و اختلاس نجومی اموال عمومی ، دروغگوئی و ریا وتزویر، سرکوب اعتراضات توده ای ،کشتار و زندان وشکنجه و…ادامه داشته است بدون اینکه وعده های بی سررسید ،توخالی وعوامفریبانه حاکمیت و دارندگان سرمایه وثروت هیچکدام عملی شود وهمه وعده ها حرف وبود وحدیث.البته تا توانستند باربحران ومخارج عظیم دستگاه بوروکراتیک  نظامی و روحانیت و دستجات مفت خواررا برگرده نحیف توده های مردم تحمیل کردند .

درسوی دیگراین تضاد مبارزه ومقاومت توده های رنج وکار، محرومین، زنان، جوانان بیکار، انبوه حاشیه نشینان وخانه خرابانی که توسط بانگ ها ونهادهای مالی ازهستی ساقط شده اند،کارگران وکارمندان که ماه ها ازدریافت حقوق ومزایا محروم شده اند، اعتراض به دستمزدهائی که حتی کفاف تامین حداقل معیشت بخورونمیررانمیدهد، … خواست تضمین شغلی، ایمنی وبهداشت محیط کا، ازادی تشکلهای مستقل کارگری،آزادی اندیشه، بیان وقلم، مبارزه برعلیه تبعیضات جنسیتی وبرابری حقوق ، انبوه جوانان تحصیلکرده اما بیکار وبی چشم انداز، کودکان کار وروستائیان ازهستی ساقط شده،کارگران وکارمندان  شاغلی که به تعویق پرداخت حقوق ودستمزدها ،بستن موسسسات تولیدی وصنعتی و واگذاری کارخانجات ومراکز تولیدی به خصولتی ها وبه دستمزدهای  چندین برابر پائینترازخط فقر اعتراض دارند. این توده های به جان آمده درسال گذشته آنچه درتوان داشتند، بکارگرفتند، ازجمله اعتصابات واعتراضات کارگری ، تجمعات گوناگون اقشارمختلف زحمتکش ومحروم، زنان، جوانان، دانشجویان، بیکاران، روسائیان، حاشیه نشینان، مدافعان محیط زیست ،معلمان، پرستاران، بازنشتگان ، نویسندگان، هنرمندان، سینماگران، به اشکال مختلف به اعتراض دست زدند.وسرانجام با خیزش بزرگ وحماسی آبان ماه نود وهشت، خواستند تکلیف خودرا با طبقه حاکم ورژیم سرکوبگر یکسره کنند.نزدیک به دویست شهروشهرستا صحنه نبرد توده های به جان آمده با رژیم بی رحم وتا دندان مسلح شد.اما درنبردی نابرابر توده های سازمان نیافته وخودانگیخته برغم چندروز مقاومت حماسی سرانجام این خیزش عظیم نیز درفقدان تشکل وتحزب، بویژه وحدت وتشکل نزد طبقه کارگر، بشدت سرکوب شد. هزاران جانباخته ومجروح وهزاران نفردستگیر شدند که رژیم بعد ازگذشت جهارماه هنوز آمار کشته شدگان ،مجروحین ودستگیرشدگان را اعلام نمیکند.

هرچند که این خیزش عظیم نیز به هدف خود نرسید، اما این آتشی نبوده ونیست که خاموش شود واثری ازآن برجای نماند.پس ازآن تمهیدات رژیم نظیر جنازه گردانی قاسم سلیمانی ،تشدید درگیری با آمریکا وخط ونشان کشیدن سران جناح های مختلف ارتجاع، نتوانست جامعه را آرام کند ودیدیم که جامعه به بهانه ای بند بود تا باردیگر شعله درکشد. این بار جریان ساقط شدن هواپیمای اوکرائینی توسط سپاه، جوانان تحصیلکرده، دانشجویان وبخشی از طبقه میانی را نیز به میدان کشید و باز هم اعتصابات و اعتراضات به اشکال مختلف ادامه یافت وآخرین تلاش رژیم برای به پای صندوقهای رای کشاندن توده های مردم درانتخابات فرمایشی محلس، و گذاشتن آن به حساب مشروعیت اش، با «نه» بزرگ  توده ها مواجه شد و همچون خیابانهای خلوت نمایش سالگرد 22 بهمن  سیلی محکمی بود که توسط همان سرکوبشدگان برگونه هایش نواخته شد واگر درخیزش آبانماه و بعد از آن با شعارهای نابود باد جمهوری اسلامی، به جهانیان روشن ساختند که دیگر نمیخواهند زیرحکومت مذهبی ارتجائی و طبقه حاکم زندگی بکنند، این با با نرفتن پای صندوقهای رای برغم درخواست های مکرر رهبران نظام وفتوای آیت االله های مفت خوار، با تحریم انتخابات فرمایشی آنرا تکمیل کردند.تا رسید به اینجا، یعنی آخر سال 98 و نوروز99، به هنگامه پیروزی بهار دل افروز برسردی زمستان ورویش عشق وامید به زندگی آزاد وشاد ومرفه .اما توده زحمتکش دمارازروزکارشان درآمده این بار بحران ویروس کروناروبرو شدند. قوزبالای قوزهمه آن بحرانها وکشاشکهائی که بو وهست. نظیرمیدان جنگی که گرفتار طاعون شود.

ازپیامد ها وپس آمد های بحران مربوط به ”ویروس کرونا“ میگذریم که خود حکایتی است شندیدنی و آموختنی، اما نباید فراموش کرد که باشیوع ویروس کرونا،بازهم بربحران اقتصادی وگرفتاریهای توده های میلیونی زحمتکشان افزوده خواهد شد. نوروز امسا ل بسیاری ازکسب وکارهای کوچک درآمد اول عید را ازدست خواهند داد، با ادامه وضع موجود که معلوم نیست کی به پایان میرسد، کارگران کارگاه های کوچک که سربه میلیونها میزنند، به همراه کارگران کارخانجات صنعتی، معادن ومراکز تولیدی وتجاری تعطیل ویا نیمه تعطیل، نیروهای کار دراستخدام موقت شرکت های واسطه واجاره دهنده نیروی کار، کارگران وکارکنان رشته خدمات وبخشهای اداری ودفاتر مختلف ،کارگران ساختمان، رانندگان تاکسی وباربران ،کارگران انبارهای عمومی وگمرکات،کارگران کافه ها ورستوران ها… بااخراجهای وسیع دربهترین حالت با تعویق پرداخت دستمزد ها مواجه خواهند بود ونیروی میلیونی بیکار وکارتن خواب ها وحاشیه نشینان آخرین امیدواری خودرا برای داشتن حق کار- مسکن .آزادی ازدست خواهند داد.

اینها اکثریت عظیم توده های کارگر وزحمتکش مردم ایران هستند درمقابل اقلیتی از استثمارگران، غارتگران، دزدان، اختلاس گران، دروغگویان و ستمگران وسرکوبگرانی که آزادی و آسایش و رفاه وحق تعیین سرنوشت را بزورسرکوب و سرنیزه و با توسل به مذهب و خرافات از این اکثریت سازندگان واقعی وتولید کنندگان نعم مادی سلب کرده اند.سال پیش روی مبارزه

میان این دو تداوم خواهد یافت و با پایان یافتن بحران ”کرونا ویروس“ ما با تشدید مبارزه و کشمکش طبقاتی  شدیدتری مواجه خواهیم شدودراین پیکار سخت وخونین ، برای طبقه کارگر وعموم زحمتکشان، جز اتحاد حول جبهه ای انقلابی برای سرنگونی مافیای قدرت وثروت حاکم و جنگیدن برای پیروزی، راه دیگری باقی نمانده است.

دست آخر اینکه نوروز همیشه سرشار ازهمبستگی وشادی وامید درایران بوده است. متاسفانه شیوع سریع ویروس کرونا فرصت دیدار ها و گفتگوهای جمعی را بسیار محدود کرده است. بااین وجود، وسائل گسترده ارتباط جمعی این امکان را میدهد که ازطریق ایجاد وگسترش گروه های مجازی ، با خانواده ها ،همکاران ، فعالین جنبشهای اجتماعی به گفتگو وتبادل نظرپرداخت ودراین اوضاع اقتصادی واجتماعی وسیاسی جامعه وموانع و راه کارهای مبارزاتی را مورد بحث قرارداده وبرای پیروزی در مبارزات آینده تدارک دیده و آماده شد.نباید فراموش کرد تاریخ ازاین بحرانها زیاددیده وباهمه مصائب اش ازآنها گذرکرده است واین بحران نیزسپری خواهد شد، به آینده امیدوارباشیم وبا تلاش و همبستگی و مسئولیت پذیری بیشتر، وارد کارزاری شویم که تغییرات بنیادی درساختار اقتصادی اجتماعی ایران و ایجاد ساختاری نوین ومبتنی بر شوراهاراکه تنها راه حاکمیت برسرنوشتمان است، امکانپذیر سازد.

یدی شیشوانی 29 اسفند 1398