سایت فدائی، ارگان رسمی سازمان اتحاد فدائیان کمونیست
نامه سرگشاده عبدالله پشیو به حکومت اقلیم کوردستان: مگر شما چیزی باقی گذاشته‌اید؟
عبدالله پشیو شاعر سرشناس و متعهد کوردستان در نامه‌ای سرگشاده به اظهارات مسرور بارزانی، نخست‌وزیر حکومت اقلیم در مورد حمایت خارجی از معترضان کورد واکنش نشان داده و می‌گوید: آیا دستی مانده که شما آنرا نبوسیده باشید؟
متن نامه عبدالله پشیو به این شرح است:
“من مخالف خشونت هستم. اگر خانه‌ای در کوردستانم ویران شود، جایی آتش بگیرد، خونی ریخته شود، ناراحت می‌شوم. اما می‌دانم مجرم چه کسی است.
می‌گویند معترضان مجوز نگرفته‌اند! از چه کسی مجوز بگیرند؟ از کسانی که الفبای حکومت را نمی‌دانند؟ از کسانی که نمی‌توانند حتی یک روستا را اداره کنند.
در این ۳۰ سال چند بار به مردم اجازه‌ی اعتراض داده‌اید، تا فرهنگ اعتراض را بیاموزند؟ چند بار به مخالفانتان و حتی “قپوزسیون” خود اجازه دادید تا قبل از آنکه کار از کار بگذرد، بر زخم‌ها دست بگذارند و با زبان تمدن با شما صحبت کنند؟ منظورم آن چند باری نیست که گروهی مرفه برای حقوق دروغین جلوی در پارلمان (مرلمان) که از دسته‌ای گنجشک در دست یک شکارچی بی اختیارتر است، می‌فرستادید.
دست‌هایی پشتیبان آنهاست؟ دست چه کسانی؟ آیا دستی مانده که شما آنرا نبوسیده باشید؟ چه دستی با این فقرا کار دارد؟ ترکیه؟ ایران؟ عراق؟ چه کسی؟ شما مگر چه نافرمانیی کرده‌اید که اربابانتان نگران شوند و شما را رسوا کنند؟ شما مگر چیزی باقی گذاشته‌اید؟
چه چیزی مانده تا تسلیم کنید؟ یک چیز را نام ببرید!
نه فقط اشغالگران بلکه اگر کل جهان علیه خلق با کرامت کوردستان می‌بود، نمی‌توانست اینگونه مثل شما، امید و شخصیت و مقدسات آنها را ریشه‌کن کند.
در دنیا حکومت، پارلمان، سیستم دادگستری و رسانه‌هایی وجود دارند که مردم به آنها پناه می‌برند، درخواست عزل و نصب و چندین مسئله را درخواست می‌کنند: کم کردن ساعات کار، افزایش دستمزدها، کم کردن مالیات، کاهش قیمت منابع، حفظ محیط زیست، حقوق زنان و غیره.
خلق کوردستان نه جایی را دارد که این چیزها را درخواست کند و نه حکومتی دارد که بخواهد رسوایش کند، نه پارلمانی دارد که به جلوی درش برود، نه دادگاهی دارد تا به دادش برسد، نه رسانه‌ی موثری دارد که صدایش را بازتاب دهد. پس چکار باید کند؟
شما که کوردستان را به شهرهای پر از خیابان در هم تنیده‌ی پرترافیک تبدیل کرده‌اید و هر کسی خود را به دیگری می‌زند. آیا چیزی باقی مانده تا درخواست اصلاح آن شود؟
شماهایی که دست و پای سفید دارید، زندگیتان به حقوق ماهیانه وابسته نیست و هر روز تقویم را نگاه نمی‌کنید، هرگز شکم‌های گرسنه‌ی خیابانها را درک نمی‌کنید.
شما ای احمق‌ها، کشور نفت و گاز و آفتاب و آب را در دست دارید، اما نمی‌توانید حقوق کارمندان را بدهید، حتی در سومالی هم اینگونه نیست.
اینبار هم نه، یک بار دیگر، نه به خاطر حقوق، به دلیل ده‌ها جنایت شما در کوهستان و در شهرها، شما در نهایت به پایان خواهید رسید.
خلق کوردستان بسیار بزرگتر از آن است که وحشی‌هایی مثل شما بر آنها حکومت کنند.
عبدالله پشیو ۱۱/۱۲/۲۰۲۰”