یکی به  نعل  یکی  به  میخ

ابراهیم نبوی در دقایق پایانی برنامه افق صدای آمریکا با موضوع «بازگشت به ایران»، گفت: «دهه ۶۰ هم که دیگه ۳۰ سال ازش گذشته، دیگه اصلا کسی یادش نیست. یارو می‌گه که آقا سال ۶۷ رو به یاد بیارید، خوب سال ۶۸ که آقای خمینی مرحوم شد کسی یادش نیست. شما اصلا یاد کسی نیار اون سال‌ها رو، ولش کن، تموم شد؛ به نظر من این داستان رو اصلا نباید بهش توجه کرد…»
از طرف دیگر محمد نوری زاد فرد دیگری از همین جناح(اصلاح طلبان) در ایرانگردی هایش که آنرا سفر صلح و دوستی می خواند در کردستان بر سر مزار شهریار و احسن ناهید می رود.
این برخورد دو گانه از دو نفر که از یک جریان سیاسی دفاع می کنند نشانگر چیست؟جالب این است که هر دو هم از افرادی هستند که با هنر و ادبیات سر و کار دارند.هر دو خوب می دانند که جنایت هیچ گاه فراموش نمی شود.اگر تاریخ در انکارش بکوشد سر از اسطوره بر می آورد.اگر قربانی و قربانی کننده دم فرو بندند در ادبیات جلوه گر می شود.این است که به هر دری می زنند که خود را ازآن مبرا کنند.یکی که از یاران نزدیک لاجوردی در آن سال ها بوده است.دستپاچه و با ادبیات و حرکت سر و دستی لومپن مآبانه(می توانید بار دیگر آن مصاحبه را ببینید) از بقیه می خواهد که آن را فراموش کنند و دیگری با رفتن بر سر مزار جانباختگان آن سالها می خواهد بگوید که اگر هم بوده ما و جناح ما نبوده ایم.اما جالب اینجاست که هیچ یک از این دو برخورد نمی تواند این زخم را بر روان یک ملت درمان کند. و این سئوال هم که آیا اگر فلانی خودش جانباخته ای داشت آیا این حرف را می زد؟ هم حرفی سطحی است.چرا که در اینجا بحث داغدار شدن یک خانواده نیست.بحث گرهی ست که در روان یک ملت بسته شده است.تک تک خانواده های مقتولین هم اگر ببخشند وحتا فراموش کنند حافظه ی تاریخی این مردم فراموشش نمی کند.چون سرطانی که شاید بتوان با افیون دردش را پوشاند اما نمی توان ریشه کنش کرد.حافظه و آگاهی تاریخی در اختیار فرد نیست که بخواهد فراموش یا انکارش کند،در عین حال فرد فرد افراد هم با آن درگیرند.این را خود آقایان هم می دانند اما هراس مکافات هم چیزی نیست که بتوانند از آن بگریزند.کابوسیت که راسکلینکف وار(شخصیت رمان جنایت و مکافات اثر دایستایوسکی) دست از گریبانشان بر نمی دارد.
باید به آنان گفت.شما به کار این مردم کاری نداشته باشید.شما بکوشید که خودتان آن را فراموش کنید.اگر جنایتکار توانست جنایت را فراموش کند.مردم نیز خواهندتوانست فراموشش کنند.

احسان حقیقی نژاد (پاتوره)

زیر آسمان بی در پناهی ۲۰۱۴/۱/۱۷