“کاری باید کرد”

“کاری باید کرد”
برای رفیق کبیر ؛ حمید اشرف ؛


چشمانم را میبندم ؛
مثل کودکانی که قبل از خواب به آرزوهاشان می اندیشند ،
به رویاهایم فکر میکنم ؛ عدالت ، برابری ، صلح ، پیشرفت ، ترقی ،
 می اندیشم به “کمونیسم”
پلکهایم سنگین میشود و به عالم خواب میروم ،
اما اینجا خبری از رویا نیست ،
کابوسی است بس تیره و تار ؛
خواب میبینم : قرارها لو رفته ، اسمِ مستعار ها را فهمیده اند ، خانه
تیمی ها پیدا شده ، رفقا را کشته اند ،
و من ؛ بسته به تیرکی چوبین ،
 در انتظارِ حکمِ مرگم… آتش!
عرق ریزان برمیخیزم ؛
تعبیرِ خواب نمیدانم ، اما بلدم بیداری را تعبیر کنم ؛
ظلم و بی عدالتی بس است ،
“کاری باید کرد” ،
 اما نه در “خواب” !
بارِ دیگر رویاهایم را مرور میکنم ،
این بار نمیخوابم ،
خواب جایِ تحقق بخشیدن به آرمان ها نیست…
راه ، چیزِ دیگریست ؛
تفنگم را برمیدارم ، به داس و چکشِ روبرویم می نگرم و بر میخیزم…


هشتم تیر  1400 ، چهل و پنجمین سالگردِ رفیق حمید اشرف
گرامی باد یاد و خاطرش ،
 جاودانه باد نام و راهش…