با اتحاد وگسترش مبارزه، به استقبال سال جدید برویم

سال گذشته بحران های اقتصادی همچنان ادامه داشته و اثرات ویرانگر خودرا بر زندگی و معیشت انسانهای روی زمین  بصورت افزایش فشار بر طبقات محروم وگسترش دامنه بیکاری ،قحطی درکشورهای فقیر، بویژه کشورهای آفریقائی و جنگ و کشتاروآوارگی درمنطقه خاورمیانه و سرکوب جنبش های اجتماعی مترقی وانقلابی ،برجای گذاشته است .دراثر سیاست های دول امپریالیستی  وصاحبان قدرت و مداخلات آنها درکشورهای دیگر بمنظور تجدید تقسیم مناطق نفوذ ،میلیونها نفر قربانی شدند.میلیونها نفر ازخانه وکاشانه خودآواره و درشرایط طاقت فرسائی زندگی میکنند.رشد گرایشات راست ناسیونالیستی،تمایلات فاشیستی و نژادپرستانه سویه دیگر تحولات سال گذشته بود که قدرت گیری جریانات پوپولیستی وراست افراطی را درکشورهای مختلف سرمایه داری ،به همراه داشت.
درایران بحران اقتصادی واجتماعی ریشه دارتراز آن بوده است که آمارهای رشد اقتصادی مبتنی برمحاسبه درآمد نفت  حتی بتواند ظاهرقضیه را بپوشاند. اکنون همه میپرسند که اگر ایران از«رشد »اقتصادی 7 درصد برخوردارشده است پس چرا سفره های مردم خالی است ؟ ماه ها ازپرداخت حقوق کارگران خودداری میکنند وهرروز بر شمار بیکاران،کارتون خواب ها ، معتادین ..و افزوده میشود؟
بحران اقتصادی و فسادی که که تارو پود رژیم وسران آن را دربرگرفته است، کم سابقه و حتی بی سابقه است. به همراه فساد ، دزدی اموال عمومی ،قاچاق ،اختلاس های میلیاردی  و تشدید بی سابقه استثمار و بی حقوقی نیروی کار وزحمت،گرانی  ومحرومیت میلیونها نفر ازحداقل معیشت ،اعتیاد ،فحشا ،نابسامانیهای گریبانگیر خانواده ها،جان را به لب مردم رسانده است. شکاف عظیم طبقاتی به حدی رسیده است که انفجارهای اجتماعی را درچشم اندازآینده محتمل مینماید.
سیاست های اقتصادی رژیم درسال گذشته نه تنها این شکاف طبقاتی را کم نکرده بلکه درآستانه سال جدید این شکاف عمیق تردهان گشوده است واین اوضاع مبین این واقعیت است که اقلیتی بسیارکوچک ازصاحبان ثروت ،سران حکومت ووابستگان به آنها  تمام ثروت کشور ومنابع طبیعی را درانحصار خود گرفته اند. و بوسیله سرکوب و سرنیزه ونفی ابتدائی ترین حقوق وآزادیهای سیاسی، ازموقعیت خود دربرابر توده های معترض، محافظت میکنند.
این وضع بدون تردید سال دیگر تشدید خواهد شد. چراکه برنامه اقتصادی تنظیمی دولت برمبنای «اقتصاد مقاومتی » ولی فقیه، هدفی جزتحمیل ریاضت اقتصادی و فشارسیاسی  بیشتر به طبقه کارگر و زحمتکشان رادنبال نمیکند.
اکنون درحالی وارد سال جدید میشویم که میلیونها نفرازتامین حداقل های زندگی خود محرومند، رشد معضلات اجتماعی ، محیط زیستی، زندگی نسل های آینده را نیز تهدید میکند. اینها و عوامل متعدد دیگرزمینه های عینی  اعتراضات کارگران و زحمتکشان درماه های اخیر بوده است.
درسال گذشته تقریبا روزی نبود که درگوشه وکنار کشور شاهد اعتصابات واعتراضات نبوده باشیم.درهفته های منتهی به آخرسال شاهد اعتراضات وسیع وتوده ای مردم خوزستان دراعتراض به قطع آب و برق و گرد و خاک ناشی ازریزگردهائی که بدلیل سیاست های خانمان برانداز رژیم درجهت تامین منافع وسود های سرمایه داران واعوان و انصارشان برمحیط زیست واردکرده اند، تنفس را برای مردم دشوار کرده است. توده های مردم  دراعتراض به حکومت گران که تنها به فکر پرکردن جیب های خودهستند، به خبابانها آمدند و بانیروهای سرکوبگر درگیر شدند .هم اکنون  کارگران ده ها کارخانه ومراکز صنعتی دراعتراض به تعوق های طولانی درپرداخت دستمزد ها ، فقدان امنیت شغلی درحال اعتصاب و تجمع هستند.شرکت رژیم درکشمکشهای منطقه ،اوضاع بحرانی درمرزهای کشور، اعتراضات گسترده ،همه وهمه  نشاندهنده این واقعیت است که درسال 95 بموازات تشدید فشاراقتصادی وادامه سرکوب واختناق،  مبارزه نیز درسطح گسترده ای ادامه داشته است  .
درسال گذشته عوامفریبی های «اصلاح طلبان» و «اعتدال» گرایان که با قول بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی، با  «لیست امید» وارد مجلس شدند، نه تنها درزمینه بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی قدمی برنداشتند بلکه خود مبشر و پشتیبان تمام سیاست های ارتجاعی و ضدمردمی حکام بودند. سکوت معنی دار این به اصطلاح  نمایندگان دربرابر اصلاحیه قانون کار و چگونگی مواجهه آنان با تجمعات اعتراضی کارگران ، معلمان وبازنشتگان دربرابر مجلس ارتجاع ، خود افشاگر چهره واقعی آنان ودروغ بودن وعده ووعید های انتخاباتی شان طی یکسال گذشته بود.
سال گذشته برغم سرکوبگریهای رژیم  و فشارهای امنیتی برفعالان کارگری ،روزنامه نگاران ، معلمین، زنان وجوانان  فعالین محیط زیست و بستن نشریات، کنترل وسایل ارتباط جمعی ، اما فعالین جنبش های اجتماعی ازهرروزنه ای استفاده کردند تا درمقابل ظلم وستم و استثمار و تحمیل بی حقوقی بایستند ودستگاه های جهنمی رژیم نتوانست  سکوت قبرستانی را برجامعه حاکم گرداند.
با همه این حال پراکندگی و فقدان اتحاد بین جنبش های اجتماعی بویژه مبارزات گسترده کارگران، این فرصت رادراختیار حکومت قرارداده است که بتواند با توسل به سرکوب و تفرقه و فریب، اززیربار پاسخگوئی به مطالبات اقتصادی و سیاسی طبقه کارگر و زحمتکشان شانه خالی کند و تا جائی که میتواند بار بحران اقتصادی و مخارج سنگین دستگاه های نظامی امنیتی و تبلیغاتی خود را بردوش آنها سرشکن کند.
سال آینده با توجه به تداوم رکود درتولید و پائین آمدن قیمت نفت  ومخارج سننگین دخالت های نظامی دردرگیریهای منطقه و احتمال تشدید تحریمهای آمریکا ، طبقه کارگر وزحمتکشان جامعه با فشار اقتصادی و سیاسی بیشتری مواجه خواهند شد.  تنها تداوم مبارزات کارگران ،جوانان ،زنان وسایرجنبشهای اجتماعی  وگسترش این مبارزات است که میتواند رژیم را به عقنشینی واداشته و تحقق خواست و مطالبات توده های رنج وکاررا متحقق سازد. اما روشن است که پایداری واتحاد نیروها دراین پیکار بزرگ هنگامی به پیروزی نهائی خواهد رسید که درجریان گسترش مبارزات کوچک وبزرک  ، خودرا درتشکلهای طبقاتی  متشکل و متحد کرده وچشم انداز سرنگونی انفلابی رژیم را درافق مبارزات خود بگشاید و خودرابرای بدست گرفتن سرنوشت خویش آماده سازد.