مضحکه بودن “انتخابات” ادعا نیست بلکه حقیقتی انکار ناپذیراست .

چند روز بیشتر به نمایشی تحت عنوان “انتخابات ریاست جمهوری” در ایران باقی نمانده است .

دور سیزدهم “انتخابات” ریاست جمهوری درشرایطی برگزارمیشود که گسترش مبارزه طبقات اجتماعی درجامعه مهرو نشان خود را برمهندسی انتخابات این دوره نیز برجای گذاشته است. اگر درنمایشهای مشابه قبلی هنوز بودند طیفی از مردم تحت ستم واستثمارکه تحت تاثیر بلندگوهای رژیم  در توهم تغییراتی هرچند جزئی در وضعیت زندگی شان به صندوق رای امید می بستند و دراین خیمه شب بازیها شرکت میکردند، اما تحولات سالهای اخیر به اینگونه  توهمات پایان داده است و اکثریت توده مردم ایران و طیف گسترده ای ازاحزاب و جریانات مختلف  به تحریم انتخابات پیوسته اند .

رژیم جمهوری اسلامی سیزدهمین دوره سیرک “انتخابات” ریاست جمهوری را درشریطی به روی صحنه آورده است که اعتصابات گسترده کارگران  به همراه اعتراضات عمومی در سرتاسر ایران  ازجمله درخیزشهای دیماه 96، مرداد 97وآبان 98 کلیت رژیم جمهوری اسلامی را با همه جناح ها و دسته بندی های درون آن مورد هدف قراردادند و اکثریت توده های زحمتکش مردم با دست زدن به اشکال مختلف مبارزه خواستار سرنگونی جمهوری اسلامی و تغییرات بنیادی درساختاراقتصادی واجتماعی وسیاسی ایران هستند.

در چنین شرایطی رسوائی  نمایش انتخابات 1400 تنها دراین نیست که  بار دیگرعده ای دستچین شده  برای باصطلاح “انتخاب” مردم به روی صحنه آورده شده اند وعنوان پرطمطراق “انتخابات “ریاست جمهوری برآن نهاده اند، بلکه  رسوائی رژیم در این است که میخواهد به تمام ستم واستثمار و فساد و چپاولگری وسرکوب بی رحمانه هرگونه اعتراضی توسط سرمایه سالاران و باند سیاسی نظامی حاکم سرپوش بگذارد و با انتصاب چماق بدستی دیگر تیمی هماهنگ و به خیال خود توانا برای اجرای سیاست های  اقتصادی چپاولگرانه وسرکوب جنبش های اعتراضی پیشاروی سازمان دهد و بحران بزرگ فقرو معیشت و اعتراضات گسترده ای که حیات و ممات آنرا اتهدید میکند، مهارزده و مدیریت کند. مضحک تراینکه افرادی نظیر ابراهیم رئیسی جلاد که پرونده قطوری در کشتار و سرکوب  دارند عوامفریبانه تلاش میکنند باطرح مطالبات جنبشهای اجتماعی که خود در سرکوب آنها  نقش داشته اند مردم را پای صندوق های رای بکشانند.

 اتفاقات  آستانه انتخابات 1400 و درگیری بین جناح های مختلف رژیم که همچون مافیا بر قدرت وثروت چنگ انداخته اند  خود انعکاسی از مبارزه ای است که درجامعه برعلیه کل نظام حاکم  جریان دارد.  اعتصابات کارگری ، جنبشهای اجتماعی زنان، دانشجویان، جوانان، ملیت های تحت ستم  برای خلاصی از نظام مذهبی حاکم  موقعیتی ویژه ای را پدید آورده است .

 دراین موقعیت ویژه  ودرفقدان آلترناتیو انقلابی  و مورد اعتماد توده های زحمتکش مردم است که به رژیم این امکان را میدهد تا  از طریق  تغییراتی درترکیب قدرت سیاسی ارگانهای مختلف سرکوب وفریب وتحمیق را برای مقابله با اعتراضات اجتماعی  بنیان کن آینده  آماده کند.

اکنون بحران اقتصادی  و اعتراضات اجتماعی به مرحله ای رسیده است که کنترل آن برای رژیم بسیار سخت و حتی ناممکن شده است واعمال سیاست سرکوب به تنفرعمومی دامن زده و نیرو وپتانسیل جنبش های اجتماعی را افزایش میدهد.  در شرایط کنونی نرفتن به پای صندوقهای رای ونه گفتن به بالماسکه “انتخابات”  وجهی از مبارزه گسترده ای است که  در سرتاسر کشور جریان دارد و دیریا زود قلعه لرزان و پوسیده طبقه حاکم و دارودسته آنرا درهم خواهد شکست . این مبارزات را باید درراستای  سرنگونی انقلابی رژیم حاکم واسقرار جمهوری فدراتیو شورائی وگذاربه سوسیالیسم که تنها راه خلاصی ازستم واستثمار و زور وسرکوب است، ادامه داد.  

وظیفه نیروهای انقلابی  بویژه فعالین سازمان است که با استفاده از فضای موجود  با ارائه شفاف مطالبات و خواست های کارگران، زحمتکشان، زنان، جوانان، بیکاران، ملیت های تحت ستم  و سایر زحمتکشان،  خواستهای دموکراتیک را با اهداف سوسیالیستی تلفیق کنند و زمینه اتحاد جنبش های انقلابی و ضد سرمایه داری حول جبهه ای انقلابی برای سرنگونی نظام حاکم با هدف ایجاد تغییرات بنیادی در ساختاراقتصادی واجتماعی ایران  مبتنی برشوراها ، را فراهم نمایند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

برقرارباد جمهوری فدراتیو شورائی

زنده بادسوسیالیسم

سازمان اتحادفدائیان کمونیست 17خرداد1400