کار در سوسیالیسم

سوسیالیسم دورانی است که در آن کلیۀ نیروهای مولد اجتماعی می شوند . کار نیز به عنوان اصلی ترین نیروی مولد و منبع ایجادارزش اضافه از این قاعده مستثنی نیست .

اگر تقسیم کار در نظام سرمایه می انجامد ، کار اشتراکی به باروری انسانها و شرکت داوطلبانه آنها در تولید اشتراکی یاری میرساند . سوسیالیسم با محو مناسبات کار مزدی و برپایی سازمان نوین کار اشتراکی ، بساط تقسیم کار مبتنی بر تولید سرمایه دارانه را بر می چیند و کار نه وسیله ای برای زیستن ، بلکه به نیاز حیاتی و اولیه مبدل می شود .

اگر سرمایه داری به هدف کسب سود بیشتر و پایین آوردن هزینه های تولید موجبات بیکاری قابل توجهی از آحاد جامعه را فراهم می آورد ، بخش عظیمی از ارزشهای تولید شده را در صنایعی مانند صنایع نظامی ، گسترش فحشا و تولید مواد مخدر بکار می گیرد ، در سوسیالیسم هیچ فردی به ابزار باز تولید نظم اجتماعی و تولیدی حاکم بدل نخواهد شد ، هیچ انسانی به سطح ماشین یا وسیلۀ تولید تنزل نخواهد یافت و استعداد ها و توانائیهای افراد تحت هیچ شرایطی جهت پاسخگویی به الزامات تولید مسخو نابود نخواهد گردید . مشارکت مستقیم کل شهروندان در پروسه کار و حضور بلا واسطۀ آنان در برنامه ریزی تولید و کل فعالیت های اجتماعی از طریق شوراها پشتوانه موثر تحقق و تأمین این هدف خواهد بود . در سوسیالیسم و ساختار شورایی ادارۀ جامعه دیگر شاهد تکه تکه شدن انسانها و به بند کشیده شدن آنان در سلول مشاغل نخواهیم بود . عناوینی از قبیل ارتش ذخیره کار یا جمعیت بیکار وجود نخواهد داشت . بازار و تجارت و داد و ستد از قلمرو زندگی مردم محو می گردد . به تولیداتی که در رابطه با نیاز های معیشتی و رفاهی شهروندان نیستند ، بطور کامل پایان داده می شود . زمینه های مادی اعتیاد و روی آوری به مشاغلی از نوع قاچاق و دلالی و نظایر اینها ریشه کن می گردد .