مسألۀ مالکیت

هدف سوسیالیسم ایجاد مالکیت های اجتماعی بر وسایل تولید و توزیع در جامعه است. لازمه دستیابی به این هدف محو همۀ اشکال مالکیت خصوصی بورژوائی بر وسایل تولید و مبادله و جایگزینی آنها با مالکیت اجتماعی است .

این امر یکشبه صورت نخواهد گرفت و شوراها و نهادهای اقتدار مردمی بسته به توان سیاسی و اقتصادی خود طی پروسۀ معینی همگی این مالکیت ها را در اختیار میگیرند. سوسیالیسم علمی با همۀ مکاتبی که به نامهای مختلف به مالکیت خصوصی بر وسایل تولید و توزیع صحه گذارده ، برای دولت نقش ” راهبردی ” ، ” هدایتگر اقتصاد” ، “هماهنگ کنندۀ بخشهای اقتصادی ” ، ” سازمانده تولید ” و …. را در نظر می گیرند و بر ” اقتصاد مختلط” نام سوسیالیسم نهاده اند فاصله دارد .

تجربه سوسیالیسم در قرن بیستم نشان می دهد که اقتصاد برنامه ریزی شدۀ متمرکز به تنهایی از پویایی لازم برای نوآوری در عرصه تولید برخوردار نیست و در دراز مدت به رکود اقتصادی منجر خواهد شد .

مدل “سوسیالیسم چینی ” نیز به واسطه بازگذاردن دست بازار برای کنترل مکانیسم توزیع عملا امکان الغای مناسبات پولی و تولید برای مبادله که مبنای اقتصاد سرمایه داری را تشکیل می دهد را برای خود ناممکن می کند .

این تجربیات نشان می دهند که با وجود امکان و احتمال رفرم و عقب نشینی و پیشروی در دوران گذار و ساختمان سوسیالیسم ، مالکیت اجتماعی تحت اقتدار و کنترل تولیدکنندگان متشکل و متحد در شوراها و تشکل های مستقل ، آن دینامیسمی را که برای رقابت سوسیالیستی و تحرک و پویایی جامعه لازم است را ایجاد مینماید و ضرورت هر گونه رفرمی را در انطباق با منافع اکثریت مردم و زیر کنترل و هدایت و رهبری آنها ، در خدمت میگیرد .

کمونیستها بمنظور قادر ساختن طبقه کارگر برای انجام رسالت تاریخی خویش ، آنرا در حزبی مستقل و متمایز از احزاب بورژوائی متشکل می کنند ، تضاد آشتی ناپذیر میان استثمارگران و استثمارشوندگان را آشکار میسازند و اهمیت تاریخی و شرایط لازم برای انقلاب اجتماعی را توضیح می دهند . در عین حال چاره ناپذیری موقعیت دیگر توده های زحمتکش و استثمار شده در جامعه سرمایه داری را و نیز ضرورت انقلاب اجتماعی برای رهائی از یوغ سرمایه را برای آنان آشکار میسازند .